ถึงตรงนี้ ผมเองไม่รู้จะเรียกตัวเองว่า คน Success หรือไม่ ในวัย 44-45 ในตอนนี้ สิ่งที่ตั้งเป้าหมายมาในชีวิตก็มีล้มบ้าง ลุกบ้าง ถึงจุดบ้างไม่ถึงจุดบ้าง
จำได้เมื่อครั้งยังวัยรุ่นใหม่ๆ ฮอร์โมนเริ่มรู้จัก พลุงพล่าน ด้วยความรักเกมบาสเกตบอล ดู NBA แบบไม่สดทางช่อง 9 หรือ 3 ไม่แน่ใจ สมัยคุณศุภพร มาพึ่งพงศ์ พากย์ยุคแรกๆ (พี่แก พากย์ได้แม่นมากในกฏ กติกา แทคติค) ติดหนึบ ยิ่งฉายตอนดึกๆด้วยแล้ว ลุ้นว่าจะโดนปิดทีวีมั้ย เพราะวันรุ่งขึ้นต้องเรียนหนังสือ
ด้วยความคลั่งในกีฬาชนิดนี้ ถึงกลับตั้งใจว่าอยากเป็นนักบาส NBA เลยว่างั้น
แล้วผมทำยังไงล่ะทีนี้ ???
ทุกวันผมจะได้ตังค์ไป รร. หลายสิบบาท สมัยโน้นนน คงเยอะโข ผมตั้งใจเลยว่า จะเก็บตังค์ไว้ไปเป็นนักบาส NBA ให้ได้ พอคิดได้ว่าจะเก็บตังค์ ทั้งๆที่ไม่รู้หรอกว่า ค่าอะไรต่อมิอะไรที่ต้องไปเป็นนักบาสอาชีพ ต้องเสียเงินเท่าไหร่ เอาง่ายๆ ค่าเครื่องบินไป อเมริกา มันเท่าไหร่ยังไม่รู้เล้ยย ตังค์ที่ต้องเก็บหมายความว่า จะไม่มีตังค์ซื้อข้าวกลางวัน ทีนี้ ทำไงต่อ
อิอิ ก็แอบกระซิบ แม่บ้านที่บ้านให้ทำปิ่นโตไปกินทุกวันดิ ^ ^
ดีใจได้แค่ข้ามวัน ก็เกิดอาการfail ซะละ ป๊ะป๋า เทศน์ซะไม่เหลือเลย ที่สำคัญ ตังค์ที่ให้ไป เอาไว้ซื้อข้าวกลางวัน แล้วที่เก็บทุกวันน่ะ กี่ชาติจะถึงก็ไม่รู้จะได้เป็นอย่าง คาริม อับดุล จับบาร์ (นักบาสตัวโย่งมากก ในทีม LA Laker เพื่อนร่วมทีม กับ Magic Johnson ไง) หรือเปล่าก็ไม่รู้
เป็นอันว่า จบไป ฝันแรกที่อยากเป็นในชีวิต Sky Hook ฉบับ ไอ้บอยดำ เลยไม่มีในสารบบ NBA
เรื่องนี้ สอนให้รู้ ว่า จะฝันอะไร ก็ให้มันดูเป็นจริงบ้างก็ได้นะ ไม่งั้น จะวิ่งไปก็เหนื่อยโดยใช่ที่ อิอิ
มีต่อ โพสก์หน้านะจ๊ะ
